Historia komunikacji tramwajowej w Szczecinie zaczyna się w roku 1879 gdy powstaje pierwszy przewoźnik miejski – Stettiner Strassen Eisenbahn Gesellschaft.
W tym samym roku towarzystwo komunikacyjne uruchomiło pierwszą linię tramwajową. Była to linia tramwaju konnego. Pierwsze tramwaje wyjeżdżały z zajezdni znajdującej się u zbiegu ulic Piotra Skargi oraz Wojska Polskiego. Do dzisiaj wprawne oko może wypatrzyć tory przecinające chodnik.
Pierwsze linie dojeżdżały do ówczesnych przedmieść miasta tj. Łękna (Westend) okolice Placu Gałczyńskiego, Niebuszewa (Zabelsdorf) ulica Niemcewicza oraz Golęcina (Frauendorf). Tramwaje kursowały co 12 minut. Każda linia posiadała osobny kolor. Do roku 1889 wybudowano zasadniczą część infrastruktury tramwajowej. Początkowo tabor liczył 16 wagonów. Każdy wagon mógł pomieścić 26 pasażerów. Liczba wagonów wzrosła w roku 1896 do 39. Linie obsługiwało 198 koni.
Pierwsza trakcja elektryczna została wybudowana w roku 1898. Sukcesywnie również powiększano długość linii tramwajowych w roku 1914 sięgnęła 37,6 km., by w 1939 osiągnąć 50,3 km. Po Szczecinie kursowało wtedy 8 linii tramwajowych. Znaczącą zmianą, którą wprowadzono po I Wojnie Światowej było oznaczenie cyfrowe. Nie zrezygnowano z rozbudowy linii tramwajowych, czego efektem było wybudowanie linii prowadzącej na prawy brzeg Odry tj. na lotnisko w Dąbiu (Flughafen). Linia ta powstała w 1927.
II Wojna Światowa brutalnie obeszła się komunikacją tramwajową. Została zniszczona w 45% (sieć trakcyjna w 75%, tabor 50%). Ocalała tylko jedna zajezdnia. Zajezdnia na Niemierzynie (Nemitz)
Źródło: http://maps.mapywig.org/m/City_plans/Central_Europe/Linien_der_Stettiner_Strassenbahn.jpg
Źródło fotografii: fotopolska.eu
Dawid Klich | 07.10.2019, 14:41 | Historia