Gunice jest kolejną w okolicach Szczecina opustoszałą osadą. Choć przed II Wojną Światową tętniła życiem dziś zostały tylko nagrobki jej właścicieli rodziny von Raminów
Historia Gunicy

Gunice (Günnitz) leży 3 kilometry od Tanowa w Gminie Police kiedyś tętniąca osiada dziś tylko pozostał z niej leśny cmentarz Raminów w Puszczy Wkrzańskiej. Osada Gunice posiada XIII-wieczne korzenie. Na przestrzeni kilku wieków była w rękach kilku rodzin począwszy od Blankenburgów poprzez rody Krackow i Ramin.

Gunice (Günnitz) w roku 1555 przechodzi w ręce pochodzącego z Kamienia Pomorskiego Fryderyka von Ramin. W latach 70 XVIII w połowie przechodzi we władanie rodu Krackow. Pozostaje w ich rękach przez blisko pół wieku gdy w roku 1816 ponownie w 100% przejść w ręce von Raminów.

Na fundamentach znajdującego się tutaj niegdyś zamku w pierwszej połowie XIX wieku wzniesiony zostaje klasycystyczny pałac. Zbudowany został z czerwonej cegły i otoczony parkiem (pałac i park nie przetrwały do dzisiejszych czasów). Budynek i przyległy park założone były przez linię rodową Raminów rezydujących w Bezrzeczu (Brunn).

Pałac von Raminów w Gunicy

Źródło: fotopolska.eu

Pałac von Raminów w Gunicy

Źródło fotopolska.eu
Zbiory Mariusz Brzeziński

Majątek miał powierzchnię 1625 mórg, 66 prętów (pola, las, łąki, gospodarstwa, ogrody). W roku 1939 miejscowość zamieszkiwało 190 mieszkańców. W osadzie znajdował się szpital, posterunek policji.

Raminowie mieszkali tam do zakończenia II Wojny Światowej. W powojennej osadzie mieszkało około 200 osób. Sam pałac stał się siedzibą Związku Łowieckiego później został przejęty przez junaków Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”. Po jej rozwiązaniu obiekt przejęło Nadleśnictwo Trzebież.

W latach 60 XX budynek zaczął popadać w ruinę, by zakończyć żywot w roku 1972 kiedy został rozebrany. W tym czasie osadę zamieszkiwało 25 mieszkańców. Jednak i oni zaczęli powoli opuszczać Gunicę do całkowitego opustoszenia osady.*

Cmentarz rodziny von Ramin

W pobliżu pałacu znajdował się prywatny cmentarz rodzinny Raminów. Na, którym znajdziemy 5 nagrobków, upamiętniających 8 osób z rodu von Ramin. Najstarszy z nich należy do Wilhelma v. Ramin, zmarłego w roku 1844 roku oraz Henrietty v. Ramin zmarłej w 1876. Pomnik ten jest najokazalszy. Został wykonany z różowego sztucznego kamienia i ozdobiony w górnej części motywem roślinnym.

Pozostałe nagrobki wykonane z granitowych głazów i pozbawione są symboliki chrześcijańskiej. Rodzina von Raminów była bowiem członkami szczecińskiej Loży Masońskiej Pod Trzema Cyrklami. Tylko jeden z nich (Paula von Ramin) ma wyrzeźbioną formę krzyża.

Na cmentarzu zostali pochowani:

  • Henriette v. Ramin (1799–1876), Wilhelm Ramin (1789–1844)
  • Paul v. Ramin (26.3.1844–15.1.1922)
  • Ludwig v. Ramin Brunn (13 Dezember 1840–22 Januar 1911) z żoną Luise v. Ramin z domu v. Ludwiger (29 Februar 1840–20 April 1925)
  • Eberhard Ramin Brunn (29.7.1877–16.3.1937) z żoną Johanną v. Ramin z domu Gräfia v. Brünneck (1878–1951)
  • Barnim Ramin (1911–1945) i jego małżonka Gustawa Ramin–Günnitz (1915–2007).

Johanna v. Ramin z domu Gräfia v. Brünneck zm. 1951 oraz Gustawa Ramin–Günnitz zm. 2007 nie zostały pochowane na leśnym cmentarzu von Raminów w Gunicy. Zostały tylko dopisane na nagrobkach swoich mężów pochowanych w tym miejscu.

Po 1945 roku opuszczony cmentarz zarósł, nagrobki zostały poprzewracane. W 2004 roku na zlecenie jednego z przedstawicieli rodu von Ramin teren cmentarza uporządkowano. Dzięki wsparciu Nadleśnictwa Trzebież przy grobach stanął wysoki, drewniany krzyż z daszkiem oraz posadzono ozdobne krzewy. Nagrobki ustawiono w rzędzie oraz poprawiono na nich inskrypcje.**

Miejscowość Gunice wzmiankowana jest w powieści Leszka Hermana „Sedinum”.

* Źródło http://police750.blogspot.com/2011/09/tajemnice-puszczy-wkrzanskiej-gunice.html
** źródło http://encyklopedia.szczecin.pl/wiki/Cmentarz_rodziny_von_Ramin_(Gunice) Autor: Agata Freindorf