Powstał w miejsce likwidowanych cmentarzy. Został ulokowany w dzielnicy Gumieńce w latach 1920-1925 według projektu Wilhelma Meyera-Schwartaua, a ostateczny kształt nadał mu Georg Hannig w roku 1918.
Cmentarz otwarto 6 grudnia 1901 roku. W latach 1900-1903 pod kierunkiem architekta Wilhelma Meyera-Schwartau zbudowano bramę główną oraz budynki administracji i kaplicę cmentarną. W roku 1918 w nekropolii pochowanych było już 57 tysięcy osób i zajęte kwartały wschodnie i środkowe. Po I wojnie światowej rozpoczęto pochówki w kwartale zachodnim. Cmentarz był zaplanowany by przyszłości zmienić go w park miejski. Długość alei głownych wynosi 12 km. alejek bocznych 60 km. Każda z alei głównych jest obsadzona innym gatunkiem drzew. Zobaczymy tutaj platany, limby, topole, świerki serbskie, dęby czarne, świerki japońskie i 350 innych gatunków drzew i krzewów. Jednym z elementów.
Brama główna Cmentarza Centralnego
Pięknym elementem Cmentarza jest jego brama główna ma 77 metrów szerokości i zbudowano w stylu neoromańskim w latach 1901-1903. Głównym projektantem był Wilhelm Meyer-Schwartau (współpracowali: architekt Boldt, miejski asystent budowlany Deitch). Wystrojem rzeźbiarskim zajął się szczeciński artysta Bolcke. Do bramy przylegały dwa skrzydła: wschodnie przeznaczone dla administracji cmentarnej oraz zachodnie, w którym zlokalizowano zaplecze gospodarcze. Podaczas działań wojennych została poważnie uszkodzona we wrześniu 1941 roku podczas alianckiego nalotu na miasto (spłonęła wówczas również cała dokumentacja cmentarza).
Kaplica główna
Wg. projektu wspomnianego już Wilhelma Meyera-Schwartau wybudowano też kaplicę cmentarną budowa dwa lata t.j. 1900-1902. Powstała budowla o malowniczej, bogatej elewacji, inspirowanej architekturą romańską. Kaplica, zbudowana jest na planie krzyża greckiego, zwieńczona została wysoką kopułą. Usytuowana na wzniesieniu, otoczona od zachodu rozległą wolną przestrzenią z basenem i fontanną, stała się centralnym punktem cmentarza i jego najbardziej rozpoznawalnym elementem. W latach 1924-1925 przy kaplicy wzniesiono krematorium, z wysokim, szesnastometrowym kominem.
źródło:
1) Tadeusz Białecki, Zmiany w nazewnictwie geograficznym Szczecina po 1945 roku, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, Szczecin 1995
2) Tadeusz Białecki, Lucyna Turek-Kwiatkowska, Szczecin stary i nowy, Szczecińskie Towarzystwo Kultury Szczecin 1991
3) Maciej Czekała, Był sobie Szczecin, Wydawnictwo Kampol, Szczecin 2004
4) www.cmentarze.szczecin.pl
źródło fotografii:
Jarosław Filipiak, Olgierd Rózycki, Szczecin na starych widokówkach, Część 6. Bez tytułu, Wydawnictwo Rolhelp, Szczecin 1997
Dawid Klich | 14.08.2019, 11:42 | Historia